SQL: Basic Types

အခြေခံ Data အမျိုးအစားများ

SQL မှာ data တွေကို သိမ်းဆည်းတဲ့အခါ column တစ်ခုချင်းစီအတွက် သင့်တော်တဲ့ data အမျိုးအစားကို သတ်မှတ်ပေးဖို့လိုပါတယ်။ မှန်ကန်တဲ့အမျိုးအစားကို ရွေးချယ်ခြင်းက data တိကျမှန်ကန်မှုနှင့် storage အသုံးပြုမှုကို ကောင်းမွန်စေပါတယ်။

Character Types: char နှင့် varchar

char နှင့် varchar ကြားက အဓိကကွာခြားချက်ကတော့ storage နေရာကို ဘယ်လိုအသုံးပြုလဲဆိုတာပဲ ဖြစ်ပါတယ်။

char(n) - Fixed-Length

char က သင်သိမ်းဆည်းမယ့်စာလုံးအရေအတွက် ဘယ်လောက်ပဲဖြစ်ဖြစ် သင်သတ်မှတ်ထားတဲ့ length(n) အရေအတွက်အတိုင်း နေရာကို အပြည့်အဝ ကြိုတင်ယူထားပေးပါတယ်။ သင်ထည့်လိုက်တဲ့ data ရဲ့ length က သတ်မှတ်ထားတဲ့ length (n) ထက်နည်းနေရင်တောင် ကျန်တဲ့နေရာတွေကို space တွေဖြင့် အလိုအလျောက် ဖြည့်ထားလိုက်ပါတယ်။

ဘယ်အချိန်မှာ သုံးမလဲ - data တိုင်းရဲ့ length က အမြဲတမ်းတူညီပြီး တိကျတဲ့အခါမျိုးမှာ သုံးပါတယ်။

ဥပမာ - နိုင်ငံကုဒ်အတွက် country_code char(2) လို့ သတ်မှတ်တာမျိုးပါ။ အဲမှာဆိုရင် တန်ဖိုးတွေက အမြဲတမ်း စာလုံးနှစ်လုံး (‘US’, ‘MY’, ‘SG’) ပဲ ဖြစ်မှာမို့လို့ပါ။

varchar(n) - Variable-Length

varchar ကတော့ သင်သိမ်းဆည်းလိုက်တဲ့ data ရဲ့ အမှန်တကယ်လိုအပ်တဲ့ နေရာကိုပဲ အသုံးပြုပါတယ်။ အများဆုံး length (n) အထိ လက်ခံနိုင်ပြီး data ရဲ့ length က သတ်မှတ်ထားတာထက်နည်းနေရင် နေရာအားလုံးကို အသုံးမပြုတဲ့အတွက် storage ကို ချွေတာပေးပါတယ်။

ဘယ်အချိန်မှာ သုံးမလဲ - length အမျိုးမျိုးရှိနိုင်တဲ့ data တွေအတွက် သုံးပါတယ်။ စာသား (text) တွေအတွက် အသုံးအများဆုံး ရွေးချယ်မှုဖြစ်ပါတယ်။

ဥပမာ - လူနာမည်အတွက် full_name varchar(100) လို့ သတ်မှတ်တာမျိုးပါ။ နာမည်တွေက တိုနိုင်သလို ရှည်လည်းရှည်နိုင်တဲ့အတွက် varchar က နေရာမဖြုန်းတီးဘဲ ထိထိရောက်ရောက် ကိုင်တွယ်ပေးနိုင်ပါတယ်။

Integer Types: int နှင့် smallint

သင်သိမ်းဆည်းဖို့လိုအပ်တဲ့ ကိန်းဂဏန်းရဲ့ ပမာဏပေါ်မှာ မူတည်ပြီး ရွေးချယ်နိုင်ပါတယ်။

int သို့မဟုတ် integer

int က ကိန်းပြည့် (whole number) တွေအတွက် standard အဖြစ် အသုံးအများဆုံး အမျိုးအစားဖြစ်ပါတယ်။ ပုံမှန်အားဖြင့် 4 bytes storage ကို အသုံးပြုပြီး -2.1 ဘီလီယံ ကနေ +2.1 ဘီလီယံ အထိ သိမ်းဆည်းနိုင်ပါတယ်။

ဘယ်အချိန်မှာ သုံးမလဲ - Primary Key ID တွေ၊ အရေအတွက်တွေလို ကိန်းပြည့်အတွက်ဆိုရင် int က အသင့်တော်ဆုံးရွေးချယ်မှုဖြစ်ပါတယ်။

smallint

smallint က int ထက် storage ပိုနည်းတဲ့ (ပုံမှန်အားဖြင့် 2 bytes) version ဖြစ်ပါတယ်။ -32,768 ကနေ 32,767 အထိပဲ သိမ်းဆည်းနိုင်ပါတယ်။

ဘယ်အချိန်မှာ သုံးမလဲ - သင်သိမ်းမယ့်ကိန်းဂဏန်းတွေက ဒီကန့်သတ်ချက်(range) ကို ကျော်လွန်မှာမဟုတ်ဘူးလို့ လုံးဝသေချာမှသာ ရွေးချယ်သင့်ပါတယ်။

ဥပမာ - စာအုပ်တစ်အုပ်ရဲ့ စာမျက်နှာအရေအတွက် ဒါမှမဟုတ် လူတစ်ယောက်ရဲ့အသက် စတဲ့ data တွေအတွက် ရွေးချယ်နိုင်ပါတယ်။ table အရမ်းကြီးမားလာတဲ့အခါ (ဥပမာ- row သန်းပေါင်းများစွာ) smallint ကို သုံးခြင်းက storage ပမာဏကို သိသိသာသာ သက်သာစေနိုင်ပါတယ်။

Exact Numeric Type: numeric(p, d)

ဒီအမျိုးအစားnumeric(p, d) ဟာ data တိကျမှုကို အာမခံပေးနိုင်ပါတယ်။ အထူးသဖြင့် ဒသမကိန်းဂဏန်းတွေကို အနီးစပ်ဆုံးတန်ဖိုးသို့ ပြောင်းလဲခြင်း (rounding) ကြောင့် ဖြစ်ပေါ်နိုင်တဲ့ ကွာခြားမှုအနည်းငယ် (rounding errors) ကို လက်မခံနိုင်တဲ့ data အတွက် အထူးသင့်တော်ပါသည်။

numeric(p, d) သို့မဟုတ် decimal(p, d)

ဒါက fixed-point number အမျိုးအစားဖြစ်ပါတယ်။

• p (precision): ကိန်းဂဏန်းတစ်ခုလုံးမှာ ပါဝင်နိုင်တဲ့ စုစုပေါင်း ဂဏန်းအရေအတွက်။ (ဒသမ အပါအဝင် စုစုပေါင်း ဂဏန်းဘယ်နှစ်လုံးအထိ လက်ခံမလဲ။)

• d (scale): စုစုပေါင်းအရေအတွက်ထဲကမှ ဒသမနောက်မှာရှိမယ့် ဂဏန်းအရေအတွက်။

ဘယ်အချိန်မှာ သုံးမလဲ - ပိုက်ဆံ ဒါမှမဟုတ် တိကျတဲ့ တွက်ချက်မှုတွေအတွက် အသုံးပြုပါတယ်။

ဥပမာ - price column ကို numeric(8, 2) လို့ သတ်မှတ်ထားရင် 999999.99 အထိ တန်ဖိုးတွေကို သိမ်းဆည်းနိုင်ပါတယ်။ numeric(8, 2) ဆိုတာက စုစုပေါင်း ဂဏန်း ၈ လုံးရှိပြီး အဲဒီထဲက ၂ လုံးက ဒသမအနောက်က တန်ဖိုးဖြစ်ပါတယ်။

Approximate Numeric Types: real, double precision, float

ဒီအမျိုးအစားတွေက floating-point ကိန်းဂဏန်းတွေကို ကိုယ်စားပြုဖို့အသုံးပြုပါတယ်။ အလွန်ကြီးမားတဲ့ ဒါမှမဟုတ် အလွန်သေးငယ်တဲ့ တန်ဖိုးများကိုကိုယ်စားပြုနိုင်ပေမယ့် ကွန်ပျူတာရဲ့ သိမ်းဆည်းပုံနည်းလမ်းကြောင့် တိကျမှု မရှိနိုင်တဲ့အတွက် လုံးဝတိကျမှု (exact value) ကိုလိုအပ်တဲ့ data တွေမှာ မသုံးသင့်ပါဘူး။

real(single) နှင့် double precision

real နှင့် double precision နှစ်ခုလုံးက floating-point data အမျိုးအစားတွေဖြစ်ပြီးတော့

double precision (ပုံမှန်အားဖြင့် 8 bytes) က real precision (ပုံမှန်အားဖြင့် 4 bytes) ထက်ပိုတိကျမှုရှိပြီး storage ကိုလည်း ပိုသုံးပါတယ်။

ဘယ်အချိန်မှာ သုံးမလဲ - သိပ္ပံနည်းကျ တိုင်းတာမှုတွေ၊ statistical data တွေအတွက် သုံးနိုင်ပါတယ်။

float(n)

float က ကိုယ်လိုချင်တဲ့ precision ကိုသတ်မှတ်နိုင်ပြီး database က ကိုယ်သတ်မှတ်ထားတဲ့ precision (n) အပေါ်မူတည်ပြီး real ဒါမှမဟုတ် double precision ကို အလိုအလျောက် ရွေးချယ်ပေးပါလိမ့်မယ်။

Database system ပေါ်မူတည်ပြီး ကွဲပြားနိုင်ပေမယ့် SQL standard ကတော့ ယေဘူယျအားဖြင့် အောက်ပါအတိုင်းလုပ်ဆောင်ပါတယ်။

• low precision - (ဥပမာ- float(1) ကနေ float(24) အထိ) သတ်မှတ်မယ်ဆိုရင် system က real ကို အသုံးပြုပါလိမ့်မယ်။

• high precision - (ဥပမာ- float(25) ကနေ float(53) အထိ) သတ်မှတ်မယ်ဆိုရင် system က double precision ကို အသုံးပြုပါလိမ့်မယ်။

အရေးကြီးတဲ့အချက် - real, double precision နှင့် float တွေကို ငွေကြေး သို့မဟုတ် ပိုက်ဆံတွက်ချက်မှုတွေအတွက် လုံးဝမသုံးသင့်ပါဘူး။ numeric သို့မဟုတ် decimal ကိုသာ အသုံးပြုသင့်ပါတယ်။